Τεχνικά ο ήχος συγχρονιζόταν στην αρχή με μια αδέξια, αναξιόπιστη μέθοδο που χρησιμοποιούσε κυλίνδρους και δίσκους γραμμοφώνου, ακολουθώντας τις κινήσεις των χειλιών των ηθοποιών.
Το 1889, ο Τόμας Έντισον παρουσίασε τον Κινητοφωνογράφο του -το Κινητοσκόπιό του συνδεδεμένο με ένα γραμμόφωνο. Ακολούθησαν διάφορες βελτιώσεις τις μεθόδου: στη δεκαετία του '10, οι Γάλλοι παρουσίασαν το χρονόφωνο και στην Αμερική οι εφευρέτες δημιούργησαν το κινητόφωνο.
Η επανάσταση στην εγγραφή του κινηματογραφικού ήχου αποτέλεσε συνδυασμένη προσπάθεια ενός γερμανικού κι ενός αμερικανικού συστήματος, που λέγονταν αντίστοιχα Τρι-Έργον και Φωνοφίλμ -το δεύτερο εφεύρε το 1923 ο Λι Ντι Φόρεστ. Το αμερικανικό κοινό δεν εντυπωσιάστηκε ιδιαίτερα όταν η προσπάθεια παρουσιάστηκε σε επιλεγμένες αίθουσες, αλλά η αμερικανική εταιρεία Fox επέμεινε στην εξέλιξή της και παρουσίασε το πρώτο επιτυχημένο εγχείρημα ως Μούβιτον (Movietone) το 1926. Κατά περίεργο τρόπο -αν αναλογιστεί κανείς τις τεχνολογικές εξελίξεις που ακολούθησαν -η μέθοδος αυτή εξακολουθεί να αποτελεί τη βασική διαδικασία εγγραφής κινηματογραφικού ήχου ακόμα και σήμερα.
