Από το 1949 και ύστερα το ελληνικό κράτος, διανύει μία περίοδο, σημαδεμένη ακόμη από τα ανοικτά τράυματα του εμφυλίου. Η πολιτική των διαδοχικών κυβερνήσεων, αν και θα προσφέρει σημαντικά στην ανοικοδόμηση του κράτους, δεν θα καταφέρει να εδραιώσει πάνω σε γερά θεμέλια το δημοκρατικό πολίτευμα.Οι κυβερνήσεις που διαδέχτηκαν η μία την άλλη από το 1949 εώς το 1967 [Νικόλαος Πλαστήρας 1950-52, Αλ.Παπάγος 1952-55 , Κ.Καραμανλής 1955-63, και Γ.Παπανδρέου 1963-65], διακρίνονταν από μια κομματική προσωπικοτήτων κι όχι ιδεολογικών αρχών, ενώ παράλληλα τα Ανάκτορα- κύριος αναστάλτικός παράγοντας στην εδραίωση της ομαλότητας-, με συνεχείς επεμβάσεις, προσπαθούν να κατευθύνουν και τα κόμματα και την διακυβέρνηση της χώρας, σύμφωνα με τις δικές τους αντιλήψεις και επιδιώξεις,έχοντας έτσι τον ουσιαστικό έλεγχο πάνω σε όλους τους τομείς.
Η δράση των μηχανισμών αυτών που αναπτύσσονταν παράλληλα με την επίσημη κυβέρνηση, οδήγησε σε επιζήμια για την δημοκρατία γεγονότα, με αποκορύφωμα την δολοφονία του Γρ.Λαμπράκη[22-5-1962], βουλευτή της Ε.Δ.Α.[ενιαία δημοκρατική αριστερά]. Η αποπομπή του Γ.Παπανδρέου από την κυβέρνηση στις 15-7-1965, και οι αλλεπάληλες βασιλικές κυβερνήσεις που ακολουθούν, οδήγησαν στην οριακή αποδυνάμωση της πολιτικής ζωής και της δημοκρατίας με αποτέλεσμα την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967.
