-Καλέ μου Ορφέα βγήκα στην βροχή , να περπατήσω, να την νοιώσω αργά, μα και περίτεχνα να καθαρίζει το κορμί, επανακτώντας την χαμένη αρμονία και ισορροπία του, κοιτώντας ψηλά σε πρόσεξα ανάμεσα στα χιλιάδες χειμώνια που σαν μετανάστες τούτη την εποχή ψάχνουν να φύγουν για μια πιο ζεστή αγκαλιά…-Αγαπημένη μου πέταξα κοντά τους να τα χαιρετήσω κάθε χρόνο όταν ξεσηκώνονται τα ακολουθώ για λίγο, μ’ αρέσει αυτή η ενέργεια της αναμονής, η προετοιμασία της αναχώρησης ,βλέπεις εγώ ταγμένος γλάρος, πουλί της θάλασσας εδώ και χρόνια φύλακας στο μεγάλο Κάστρο να μένω πότε πότε ζηλεύω εκείνα τα χρόνια που έφηβος σάλπαρα, πότε στα μεγάλα ποστάλια , πότε στα μεγάλα φορτηγά κι έφευγα για τ’ άγνωστο.
