Social Icons


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Θέατρο. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Θέατρο. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Η Μουσική στο θέατρο της Ελισαβετιανής περιόδου


Ο Σαίξπηρ αγαπούσε ιδιαίτερα την «παλαιά μουσική». Ο Σαίξπηρ γνώριζε καλά πως ο αντίκτυπος που προκαλεί ένα έργο συναρτάται άμεσα από τη μουσική του επένδυση, και έγραψε με προοπτική να τον συνδράμει στην παράσταση, όταν είναι αναγκαίο, ένα υπόγειο ρεύμα ήχων, οι οποίοι μπορούν μερικές φορές να κάνουν πιο αισθητή την παρουσία τους.
<< Διαβάστε την συνέχεια εδώ >>                 Απο To Theatro

ΘΕΑΤΡΟ GLOBE και το Ελισαβετιανό θέατρο

 Το πιο φημισμένο Ελισαβετιανό θέατρο γύρω από το οποίο υπάρχουν συνεχείς αντιγνωμίες, ήταν το Globe, που χρίστηκε από τους γιούς Μπαρμπαίητζ (Burbage) στη Νότια όχθη του Λονδίνου το 1599, με ξυλεία από το “The Theater”. Εκεί παίχτηκαν τα περισσότερα έργα του Σαίξπηρ και το 1612, μετά από μια παράσταση του έργου του «Ερρίκος Η», το θέατρο καταστράφηκε από πυρκαγιά. Το «Γκλόουμπ» ξαναχτίστηκε τον επόμενο χρόνο και παρέμεινε σε χρήση μέχρι το 1644, οπότε και κατεδαφίστηκε.
Αργότερα αναστηλώθηκε με τα χρήματα κάποιου Αμερικάνου περιηγητή. Αποτελούνταν από μία πλατφόρμα – σκηνή, πολλές φορές με ένα κιγκλίδωμα , τριγύρω ελεύθερος χώρος για όρθιους θεατές στις τρεις πλευρές της, και δυο τρεις γαλαρίες εφοδιασμένες με πάγκους ή σκαμνιά γύρω του. Αυτή η διάταξη του χώρου των θεατών είναι περίπου αντίστοιχη με εκείνη της αυλής πανδοχείου. Μεταξύ των καθισμάτων και της σκηνής κάθονταν οι μουσικοί. Δεν υπήρχε κουδούνι, μια τρομπέτα έδινε το σύνθημα για το ξεκίνημα της παράστασης. Μια σημαία κυμάτιζε την ώρα των παραστάσεων, που δίνονταν νωρίς το απόγευμα. Πάνω από τη σκηνή υπήρχε ένα στέγαστρο γνωστό ως «ουρανός». Ο «ουρανός» στηριζόταν σε κολώνες και η οροφή του ήταν  ζωγραφισμένη με μπλε και χρυσά άστρα. Οι τεράστιες αυτές κολώνες επηρέαζαν την ακουστική του θεάτρου.
<< Διαβάστε την συνέχεια εδώ >>                                                                Απο To Theatro


Θέατρο Νο - γενικές πληροφορίες







Κλασσικό λυρικό δράμα της Ιαπωνίας, αποτελεί ένα από τα μεγάλα παραδοσιακά είδη της ιαπωνικής τέχνης, πλάι στο Καμπούκι, θέατρο των ηθοποιών (17ος-19ος αιώνας), και το Μπονράκου, θέατρο με κούκλες (17ος-18ος αιώνας) 
Προέρχεται από τα χορευτικά και ψυχαγωγικά δράματα και θρησκευτικά θεάματα, όπως το Τζιγκάκου (σατυρικό δράμα με μουσική, χορό, μάσκες και μίμηση, με προέλευση την Κορέα), από το Μπουγκάκου (αφηγηματικοί, λυρικοί χοροί), και από κωμικές σκηνές μίμων και ακροβατών, που παρουσίαζαν εκτελεστές του Σαρουγκάκου και του βουκολικού Ντενγκάκου...


<< Διαβάστε την συνέχεια εδώ >>                                                              Απο To Theatro

Ελληνικό θέατρο: Μεσοπόλεμος





Μετά την Μικρασιατική καταστροφή το 1922, ο αριθμός των προσφύγων που φτάνουν στην Ελλάδα,αγγίζει το 1.500.000.Η αδυναμία να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα των προσφύγων,οι εξωτερικοί δανεισμοί,οι μεγάλες φορολογίες και οι άθλιες εργατικές συνθήκες, αποτελούν σημαντικούς κλυδωνισμούς για το πολίτευμα. 
Οι αδιάκοπες κυβερνητικές κρίσεις και τα αλλεπάλληλα στρατιωτικά πραξικοπήματα δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες αδυναμίας,για την επαναφορά της μοναρχίας.
Την κυβέρνηση του Αλ.Παπαναστασίου,αφού καταψηφίστηκε το 1924,την διαδέχτηκε η κυβέρνηση του Θεμ.Σοφούλη,η οποία με τη σειρά της αντικαθείσταται δυό μήνες αργότερα από εκείνη του Ανδρέα Μιχαλακόπουλου.
<< Διαβάστε την συνέχεια εδώ >>                                                                   Απο To Theatro

Το «Μεγάλο μας Τσίρκο», τότε και σήμερα…



Το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη που ξεσήκωσε το αθηναϊκό κοινό το καλοκαίρι του 1973, όταν ανέβηκε από τον θίασο Καρέζη-Καζάκου, είναι από κείνα που είναι σήμερα ακόμα επίκαιρα, και κάνουν το χρόνο να μοιάζει στον τόπο μας, σταματημένος. 
«Καθώς τα μαγειρέψαν και τα φτιάξαν, από εξ αρχής, το λάκκο τους εσκάψαν.
Κι από κοντά οι μεγάλοι μας Προστάτες, αγάλι-αγάλι εγίναν, εγίναν Νεκροθάφτες.
Και ποιος πληρώνει πάλι τα σπασμένα; και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ’ την αρχή;
κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί
Κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί..
[…]
Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες, ξυρίστηκαν κι οι Έλληνες μεσίτες.
Εφτά ο τόκος, πέντε το φτιασίδι, σαράντα με το λάδι, με το λάδι και το ξύδι.
Κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε, βουβός, φαρμακωμένος στέκει και θωρεί,
τη Λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί..»


<< Διαβάστε την συνέχεια εδώ >>                                                                Απο To Theatro

To Επτανησιακό Θέατρο





Τα  Επτάνησα δεν γνώρισαν ποτέ την καταπιεστική και σκοταδιστική Τουρκική κατάκτηση,Μέσα από τη βενετική κυριαρχία, τα ιόνια νησιά είχαν ένα σημαντικό όφελος σε σχέση με τον υπόλοιπο υποδουλωμένο ελληνισμό. Την επαφή με τον πνευματικό κόσμο της Δύσης και την Αναγέννηση. Οπως και στην Κρήτη στα χρόνια της βενετοκρατίας ,έτσι και στα επτάνησα, τα παιδιά των πλουσίων αστών είχαν τη δυνατότητα να σπουδάσουν σε χώρες της Δύσης και ειδικότερα στην Ιταλία.
Μετά την κατάκτηση της Κρήτης από τους Τούρκους στα 1669, μεγάλος αριθμός κρητικών λογίων κταφεύγει στα Επτάνησα,φερνοντας μαζί τους  τους καρπούς της κρητικής λογοτεχνίας του 17ου αιώνα. 


<< Διαβάστε την συνέχεια εδώ >>                                                  Απο To Theatro

Ελαιογραφία; Θα προτιμούσα βουτυρογραφία...



..Προς τι η οικονομία;


Το 1942, ο πολυγραφότατος Δημήτρης Ψαθάς μεταφέρει σε θεατρικό έργο με τον τίτλο "Μαντάμ Σουσού", το πολύ επιτυχημένο ευθυμογράφημα που κυκλοφορούσε σε συνέχειες, την περίοδο 1939-41 στον εβδομαδιαίο Θησαυρό με τον τίτλο "Βίος και πολιτεία της Μαντάμ Σουσούς".

 Η Μαντάμ Σουσού αγαπήθηκε πολύ και γνώρισε εκτός από το σανίδι του θεάτρου, τον κινηματογράφο, το ραδιόφωνο αλλά και την τηλεόραση.
Η κινηματογραφική εκδοχή γυρίστηκε το 1948, με τη Μαρίκα Νέζερ και το Βασίλη Λογοθετίδη, σε σκηνοθεσία Τάκη Μουζενίδη και διασκευή σεναρίου από τον Ν.Τσιφόρο, αλλά δυστυχώς δεν είναι πια διαθέσιμη στην εποχή μας.
Στο ραδιόφωνο παρουσίαστηκε με την Γεωργία Βασιλειάδου στο ρόλο της Σουσούς, στις αρχές της δεκαετίας του '50, ενώ στα 1972 και στα 1986, η επιτυχία συνεχίστηκε στη μικρή οθόνη.
Πρωτοανέβηκε στη σκηνή το 1942 από τους Κατερίνα-Αιμίλιο Βεάκη-Μουσούρη.

<< Διαβάστε την συνέχεια εδώ >>                                  Απο To Theatro

Πληροφορίες για τον διθύραμβο



Ο ΔΙΘΥΡΑΜΒΟΣ, ονομασία που, σύμφωνα με τους μελετητές, σαν λέξη δεν έχει ετυμολογηθεί ,ήταν το οργιαστικό τραγούδι του θεού,που εισήχθηκε στην Αθήνα από τους λαούς της Θράκης και της Φρυγίας, με θέμα τις μεταμορφώσεις του Διονύσου.Συνοδεύονταν από αυλό.Ο Αρίωνας ήταν εκείνος που μετέτρεψε  το αρχαίο βακχικό τραγούδι, και δίδαξε τον διθύραμβο στην αυλή του Περίανδρου στην Κόρινθο ,ενώ για την τραγωδία ,υπάρχει η άποψη ότι προέκυψε από τους «εξάρχοντας τον διθύραμβον».


<< Διαβάστε την συνέχεια εδώ >>  


Απο To Theatro

Ιστορικά-Αστικό δράμα


Aλλεπάλληλες κυβερνήσεις, διαδέχονται η μία την άλλη από τις εκλογές του 1902 ως τις εκλογές του 1905, που ανεβάζουν στην κυβέρνηση το κόμμα του Δηλιγιάννη.Πολύ γρήγορα ο Δηλιγιάννης δολοφονείται εξαιτίας των μέτρων που έλαβε κατά της χαρτοπαιξίας.



Στην Κρήτη ο Βενιζέλος και οι οπαδοί του, οδηγούνται σε επανάσταση ενώ οι εισβολές των Βουλγάρων κομιτατζήδων στα μακεδονικά εδάφη, οξύνουν το Μακεδονικό.Μετά την παραίτηση του........




<< Διαβάστε την συνέχεια εδώ >>      


Από To Theatro

Ομάδα Θε.Αμ.Α


Στην προσπάθεια πολιτισμικής αναβάθμισης του τόπου των Αχαρνών και στο πλαίσιο μιας κοινωνίας ίσων ευκαιριών ο Δήμος Αχαρνών ίδρυσε το ΘΕ.ΑΜ.Α.  (Θέατρο ΑμεΑ Αχαρνών), μια από τις ελάχιστες επαγγελματικές ομάδες θεάτρου για άτομα με ειδικές ανάγκες αλλά και ειδικές ικανότητες.
Απευθύνεται κυρίως στα άτομα με κινητικά προβλήματα και με τη παράλληλη λειτουργία θεατρικού εργαστηρίου φιλοδοξεί στην ίδρυσητης πρώτης Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης για άτομα με κινητικά προβλήματα



Απο EN-GR




Η μαριονέτα...


...Μια παλιά ιστορία
Η καταγωγή της μαριονέτας χάνεται στα βάθη του χρόνου, τόσο που, σε κάποιες περιπτώσεις, δεν μπορεί να γίνει διακριτό αν δέχτηκε επιρροές ή αν επηρέασε κάποια είδη, όπως η Commedia Dell’ arte.
Ο Καπιτάνο (Capitano) για παράδειγμα, ένας από τους κύριους χαρακτήρες της Commedia dell’ arte, προέρχεται από τον Manducus, τον αρχαίο δράκο που πρωτοζωντάνεψε μέσα από τις φιγούρες της μαριονέτας.
Ο Burattino πάλι (o καλόκαρδος, μα χαζός εργάτης), βασική μάσκα της Commedia dell’ arte, έγινε επίσης βασικός χαρακτήρας στο θέατρο της μαριονέτας. Τόσο που, στα τέλη του 16ου αιώνα, όλες οι μαριονέτες που κινούνταν με σκοινιά, ονομάζονταν πια burattini αντί για bagatellι ή fantoccini όπως λέγονταν ως τότε.


Απο EN-GR



Translate