Το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη που ξεσήκωσε το αθηναϊκό κοινό το καλοκαίρι του 1973, όταν ανέβηκε από τον θίασο Καρέζη-Καζάκου, είναι από κείνα που είναι σήμερα ακόμα επίκαιρα, και κάνουν το χρόνο να μοιάζει στον τόπο μας, σταματημένος. «Καθώς τα μαγειρέψαν και τα φτιάξαν, από εξ αρχής, το λάκκο τους εσκάψαν.
Κι από κοντά οι μεγάλοι μας Προστάτες, αγάλι-αγάλι εγίναν, εγίναν Νεκροθάφτες.
Και ποιος πληρώνει πάλι τα σπασμένα; και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ’ την αρχή;
κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί
Κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί..
[…]
Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες, ξυρίστηκαν κι οι Έλληνες μεσίτες.
Εφτά ο τόκος, πέντε το φτιασίδι, σαράντα με το λάδι, με το λάδι και το ξύδι.
Κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε, βουβός, φαρμακωμένος στέκει και θωρεί,
τη Λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί..»
<< Διαβάστε την συνέχεια εδώ >> Απο To Theatro
