«Σας ορκίζομαι, δεν ήμουν πάντα έτσι!» είπε ο κύριος - μάλλον δηλαδή κύριος, αν κρίνει κανείς απ’ την βαρύτητα της φωνής και την βραχνάδα που έβγαζε εκείνο το αδιευκρίνιστο σώμα που ακολουθούσε το σημείο που έμοιαζε με κεφάλι.
Λέμε μοιάζει, για τον απλό λόγο ότι εκτός από την στρογγυλάδα του κεφαλιού και κάποιες τούφες μαλλιών, εδώ και εκεί - πρακτικά δεν υπήρχε πρόσωπο! Θα πει κανείς ότι δεν είναι αυτό δυνατό αλλά στην περίπτωση μας ναι το πρόσωπο αυτού του ανθρώπου δεν ήταν καθόλου εύκολο να το
Λέμε μοιάζει, για τον απλό λόγο ότι εκτός από την στρογγυλάδα του κεφαλιού και κάποιες τούφες μαλλιών, εδώ και εκεί - πρακτικά δεν υπήρχε πρόσωπο! Θα πει κανείς ότι δεν είναι αυτό δυνατό αλλά στην περίπτωση μας ναι το πρόσωπο αυτού του ανθρώπου δεν ήταν καθόλου εύκολο να το
περιγράψει κανείς με μια απλή ματιά, όπως δηλαδή κοιτάς αφηρημένα κάποιον στο δρόμο και μένεις με την φευγαλέα εντύπωση ότι είχε μεγάλη μύτη για παράδειγμα ή πράσινα μάτια. Αυτόν τον άνθρωπο δεν μπορούσες να του δώσεις μορφή καθότι στην θέση που φυσιολογικά θα έπρεπε να ήταν το πρόσωπο του, υπήρχε μια μεγάλη μαύρη τρύπα και στην θέση των ματιών δύο μικρά φωτάκια που λαμπύριζαν ή αναβόσβηναν ακολουθώντας την πορεία των εκφράσεων του υπόλοιπου σώματος. Ανέβαιναν οι ώμοι με απορία, τα φώτα στην θέση των ματιών στένευαν και έπειτα άνοιγαν ακολουθώντας την πτωτική πορεία των ώμων.
Απο Νίκος Καρακάσης
