Είναι μια παρωδία. Αλλά αντιλαμβάνομαι ότι πρέπει να είμαι μέρος της, όπως ότι κάθε πολίτης πρέπει - και απαιτείται - να πάρει ένα μικρό ρόλο. Αναλαμβάνω λοιπόν τον δικό μου ρόλο, αφού πρώτα μακιγιαριστώ και ετοιμάσω τα λόγια μου. Τόσος κόσμος από κάτω, ντροπή!
Όλοι - οι περισσότεροι τουλάχιστον - που δεν είχαν επαφή με τα πολιτικάδρώμενα της χώρας, τώρα αποφάσισαν να κατέβουν στις εκλογές και μάλιστα γράφουν λόγους (μερικοί ιδιαίτερα χαριτωμένους) δικαιολογώντας την πρόθεση τους για να κατέβουν στις εκλογές. Φυσικά δεν ήταν υποχρεωμένοι να το κάνουν αν πηγαίναν ένα βράδυ σε ένα gay bar ή αν κανόνιζαν μια συνάντηση στο μουσείο της Ακρόπολης. Όχι! Χρειάζεται να πείσουν τον κόσμο για δύο λόγους. Ο πρώτος, για να μην τους πουν οπορτουνιστές. Ο δεύτερος για να μην θίξουν την εμπιστοσύνη που τους είχε ο κοινωνικός τους περίγυρος. Και κάποιος τρίτος ίσως, που μου διαφεύγει. Α, ναι. Ο πατριωτισμός που δεν κατακρίνω. Ας είναι. Το δέχομαι και υποκλίνομαι. Ζηλεύω. Να η λέξη, ζηλεύω το ομολογώ. Αν και σας κοροϊδεύω όταν λέω ότι ζηλεύω, πιστεύω όμως ότι είναι μια καλή αιτιολογία για να συνεχίσω να γράφω. Λοιπόν, εγώ “ανεβαίνω” αγαπητοί φίλοι καθότι αντιδραστικό πνεύμα. Αλλά μπορώ να εξηγήσω μερικές ιδέες, για να μην φανώ γραφικός.
